Στα παραπάνω ερωτήματα δίνει απαντήσεις το νέο τεύχος του περιοδικού Unfollow που κυκλοφορεί στα περίπτερα με κεντρικό θέμα "Οι εντιμότατοι φίλοι μου".
Στα άλλα θέματα του περιοδικού:
«Τα ρήγματα της Μεταπολίτευσης και οι προοπτικές της Αριστεράς», άρθρο του Γιώργου Κατσαμπέκη. Πώς βρεθήκαμε από την εξάρθρωση της «εθνικοφροσύνης», την «εκσυγχρονιστική» ανανέωση και το φαντασιακό του «επανιδρυμένου κράτους» στην προοπτική ηγεμονίας της Αριστεράς; Και ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτής της ηγεμονίας;
«Από πού πάνε Aριστερά; Aπό πού πάνε στην κυβέρνηση;», άρθρο του Χρήστου Λάσκου. Η ενδυνάμωση της Αριστεράς σε συνθήκες κρίσης δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Συνεπώς, όσο κι αν δεν αρέσει σε τμήματα της υπόλοιπης Αριστεράς να το ακούνε, ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι έκανε καλά στα χρόνια της τρομερής κρίσης στην Ελλάδα. Κι αυτά τα καλά που έκανε ήταν αριστερά πράγματα. Έτσι πρέπει να συνεχίσει.
«Λευκά κελιά και μαύρες τρύπες της νομιμότητας: το όραμα του Υπουργείου Δικαιοσύνης για το σωφρονιστικό σύστημα», άρθρο της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Σε εποχές «εκτάκτου ανάγκης» και υπό τις ιαχές προσώπων και κυβερνήσεων που προφασίζονται ότι υπερασπίζονται τη νομιμότητα έχει ιστορικά καταγραφεί ότι διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
«Νόμος είναι το δίκιο της καθαρίστριας!» άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Επί τόσα χρόνια τώρα, οι κυβερνώντες λένε: «Όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα». Αλλά δεν μπορεί να υπάρχει ίσο δίκαιο μεταξύ άνισων ανθρώπων…
«Δέκα μικροί υπουργοί ή η ανακάλυψη της ντροπής», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Το θέμα του βίντεο είναι οι φοιτητές που έχουν στήσει την παγίδα: σύμβολο μιας καινούριας, νεοσυντηρητικής, νεολαϊκιστικής, νεοφοβικής Ελλάδας που τώρα γίνεται προσπάθεια να κατασκευαστεί, έτσι ώστε στην πλάτη της να επιτύχει το βιοπολιτικό πείραμα που διαδραματίζεται αυτό τον καιρό στη χώρα.
«Απλά μαθήματα εκκλησιαστικής διπλωματίας», άρθρο του Διονυσίου Καλιντέρη. Οι ρωσικές συμπάθειες της ελληνικής ακροδεξιάς εκτός από οικονομικό υπόβαθρο έχουν και ορθόδοξο ιδεολογικό «τσιμέντο». Ο Σεραφείμ Πειραιώς οραματίζεται ρωσικά πολεμικά πλοία στον Βόσπορο, αλλά το εγχείρημα της «πολιτικής ορθοδοξίας» δοκιμάζεται από σοβαρές αντιφάσεις.
«Το τέλμα της Νέας Δημοκρατίας», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Είτε κανείς δίνει βάση στις διακηρύξεις του πρωθυπουργού περί εξάντλησης της τετραετίας, είτε όχι, το βέβαιον είναι ότι για πρώτη ίσως φορά τα τελευταία δύο χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς «παίζει» μόνος του στη Νέα Δημοκρατία. Όχι, όμως, επειδή εξέλιπαν οι αντιρρήσεις για την πολιτική του. Αλλά επειδή μετά την ήττα στις ευρωεκλογές και τον απίθανο ανασχηματισμό της κυβέρνησης, η συντηρητική παράταξη μπήκε σε φάση επ’ αόριστον αναμονής…
«Σημιτιστάν: Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και τουΠαναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Μια δεκαετία από τότε που ο Κώστας Σημίτης έπαψε να είναι πρωθυπουργός, οι άνθρωποί του εξακολουθούν να κυβερνούν τη χώρα. Τα «πνευματικά παιδιά» του, που κατά την πορεία της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη βρέθηκαν στις «παρυφές» της εξουσίας, καταλαμβάνουν σήμερα κυβερνητικές θέσεις και εφαρμόζουν με θρησκευτική ευλάβεια τα μνημόνια. Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, οι άνθρωποι του Κ. Σημίτη απαρτίζουν επί πρωθυπουργίας Σαμαρά μια πανίσχυρη ελίτ, η οποία ελέγχει νευραλγικές θέσεις του κρατικού και τραπεζικού συστήματος της χώρας. Το σύστημα Σημίτη ζει και βασιλεύει.
«Το ανησυχητικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ ΙΙ», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Οι διαφωνίες στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφορούν μια σύγκρουση μεταξύ των οπαδών των «συμμαχιών» και των «γκρουπούσκουλων» καταπώς το θέλει η αρθρογραφία των κυρίαρχων ΜΜΕ; Ή μήπως αφορούν την κριτική που γίνεται ανοικτά από τη βάση του κόμματος σε σχέση με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, λιγότερο διαφανείς από όσο θα ελπίζαμε;
«O Μελισσανίδης χτυπάει το ντέφι και ο Σαμαράς χορεύει στο ρυθμό του», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Μήλο της Έριδος η έκταση των 660 στρεμμάτων της πρώην Βιομηχανικής Ζώνης Δραπετσώνας, οι εγκαταστάσεις και οι χρήσεις γης γύρω από αυτήν. Έχει στηθεί ένα παιχνίδι μεθοδεύσεων και ωμών παρεμβάσεων, με πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα –όπως ο υπουργός ΠΕΚΑ κ. Μανιάτης και ο πρώην περιφερειάρχης κ. Σγουρός–, που στην παρούσα φάση δρουν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ομίλου Aegean, ιδιοκτησίας Δημήτρη Μελισσανίδη. Οι εγκαταστάσεις της ΒΡ στην περιοχή θα γίνουν κέντρο διακίνησης εκατομμυρίων λίτρων λιπαντικών και πετρελαίου, καθώς και επεξεργασίας πετρελαιοειδών αποβλήτων (slops). Για όσους δεν γνωρίζουν, μέσω των slops γίνεται παγκοσμίως συστηματικά και οργανωμένα το λαθρεμπόριο πετρελαίου.
«Ασφαλιστικό: Αποκαθήλωση του κοινωνικού για την επέλαση του ιδιωτικού», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου και του Νίκου Τσακανίκα. Το έργο της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού επαναλαμβάνεται την τελευταία 25ετία με τις ίδιες συνταγές. Παρά τις διαρκείς καταληστεύσεις των ταμείων, την καταβαράθρωση των συντάξεων και τις αλλεπάλληλες περικοπές που ανέτρεψαν την ανταποδοτικότητα του συστήματος, βρισκόμαστε σήμερα εκ νέου στο σημείο μηδέν. Και τα χειρότερα έρχονται…
«Ο τουρισμός θα μας σώσει;», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Σε εργασιακές σχέσεις δουλοπαροικίας με εισαγόμενο ανειδίκευτο προσωπικό χτίζεται το τουριστικό θαύμα που επαινεί ο Αντώνης Σαμαράς.
«Ο Μάκης και η εκτέλεση διά του δημόσιου κιτρινισμού», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι το τελευταίο «θύμα» ενός πολέμου που διεξάγεται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της KΥΠ. Το δούναι και λαβείν της υπηρεσίας με δημοσιογράφους ελέγχεται πλήρως από επιχειρηματία που έχει σχέσεις τόσο με την ομάδα της εθνικοπατριωτικής ΚΥΠ, όσο και με την ομάδα που επηρεάζεται από την αστερόεσσα. Ο στόχος; Όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Το μήνυμα; Όποιος πολιτικός σηκώνει ανάστημα στο κατεστημένο, θα «εκτελείται» διά του δημόσιου… κιτρινισμού της προσωπικής του ζωής.
«Ο οικονομικός πόλεμος της Ουκρανίας», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, ολοκληρωτική υποταγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην ΕΕ, καλπάζων φασισμός, μερικοί αναθεωρητές ιστορικοί, και ένα βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο. Δεν είναι η Ελλάδα, είναι η Ουκρανία. Κοιτάζοντας κανείς πέρα από τη γεωπολιτική ερμηνεία των εξελίξεων, πέρα δηλαδή από την αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη Δύση, θα ανακαλύψει μια χώρα με τρομακτικές ομοιότητες με τη δική μας. Και αν η Ουκρανία βρίσκεται στα πρώτα στάδια ενός γενικευμένου εμφυλίου πολέμου, ίσως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στην Ευρώπη του 21ου αιώνα τα πάντα είναι πλέον δυνατά…
«Πολιτισμός των ιδρυμάτων: η έννοια του συμφέροντος», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και τουΘεόφιλου Τραμπούλη. Πίσω από το λόγο για την ηθική της φιλανθρωπίας, την καινοτομία και την αποτελεσματικότητα του ιδιωτικού έναντι του δημόσιου τομέα ή τις δίκαιες καταγγελίες της ανεπάρκειας και της αδιαφορίας του κράτους, συγκαλύπτεται μια νέα πραγματικότητα στο χώρο του πολιτισμού και συσκοτίζεται η ανάδυση νέων σχέσεων και συμφερόντων.
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Étant Donnés» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Infowar»του Άρη Χατζηστεφάνου, «Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη, «Διερευνητικά» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή
Στο UNFOLLOW 31, διαβάστε ακόμη:
«Ο ανθρωπιστικός μισανθρωπισμός της Ανχέλικα Λίντελ», κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη
«Μουσείο», τη στήλη αυτό το μήνα έχει ο Κώστας Χριστόπουλος
«Διαδήλωση», ποίημα του Δημήτρη Πέτρου
«Τα μάτια μου είναι βάραθρα», διήγημα της Έλενας Μαρούτσου
«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW
και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
«Από πού πάνε Aριστερά; Aπό πού πάνε στην κυβέρνηση;», άρθρο του Χρήστου Λάσκου. Η ενδυνάμωση της Αριστεράς σε συνθήκες κρίσης δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Συνεπώς, όσο κι αν δεν αρέσει σε τμήματα της υπόλοιπης Αριστεράς να το ακούνε, ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι έκανε καλά στα χρόνια της τρομερής κρίσης στην Ελλάδα. Κι αυτά τα καλά που έκανε ήταν αριστερά πράγματα. Έτσι πρέπει να συνεχίσει.
«Λευκά κελιά και μαύρες τρύπες της νομιμότητας: το όραμα του Υπουργείου Δικαιοσύνης για το σωφρονιστικό σύστημα», άρθρο της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Σε εποχές «εκτάκτου ανάγκης» και υπό τις ιαχές προσώπων και κυβερνήσεων που προφασίζονται ότι υπερασπίζονται τη νομιμότητα έχει ιστορικά καταγραφεί ότι διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
«Νόμος είναι το δίκιο της καθαρίστριας!» άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Επί τόσα χρόνια τώρα, οι κυβερνώντες λένε: «Όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα». Αλλά δεν μπορεί να υπάρχει ίσο δίκαιο μεταξύ άνισων ανθρώπων…
«Δέκα μικροί υπουργοί ή η ανακάλυψη της ντροπής», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Το θέμα του βίντεο είναι οι φοιτητές που έχουν στήσει την παγίδα: σύμβολο μιας καινούριας, νεοσυντηρητικής, νεολαϊκιστικής, νεοφοβικής Ελλάδας που τώρα γίνεται προσπάθεια να κατασκευαστεί, έτσι ώστε στην πλάτη της να επιτύχει το βιοπολιτικό πείραμα που διαδραματίζεται αυτό τον καιρό στη χώρα.
«Απλά μαθήματα εκκλησιαστικής διπλωματίας», άρθρο του Διονυσίου Καλιντέρη. Οι ρωσικές συμπάθειες της ελληνικής ακροδεξιάς εκτός από οικονομικό υπόβαθρο έχουν και ορθόδοξο ιδεολογικό «τσιμέντο». Ο Σεραφείμ Πειραιώς οραματίζεται ρωσικά πολεμικά πλοία στον Βόσπορο, αλλά το εγχείρημα της «πολιτικής ορθοδοξίας» δοκιμάζεται από σοβαρές αντιφάσεις.
«Το τέλμα της Νέας Δημοκρατίας», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Είτε κανείς δίνει βάση στις διακηρύξεις του πρωθυπουργού περί εξάντλησης της τετραετίας, είτε όχι, το βέβαιον είναι ότι για πρώτη ίσως φορά τα τελευταία δύο χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς «παίζει» μόνος του στη Νέα Δημοκρατία. Όχι, όμως, επειδή εξέλιπαν οι αντιρρήσεις για την πολιτική του. Αλλά επειδή μετά την ήττα στις ευρωεκλογές και τον απίθανο ανασχηματισμό της κυβέρνησης, η συντηρητική παράταξη μπήκε σε φάση επ’ αόριστον αναμονής…
«Σημιτιστάν: Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και τουΠαναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Μια δεκαετία από τότε που ο Κώστας Σημίτης έπαψε να είναι πρωθυπουργός, οι άνθρωποί του εξακολουθούν να κυβερνούν τη χώρα. Τα «πνευματικά παιδιά» του, που κατά την πορεία της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη βρέθηκαν στις «παρυφές» της εξουσίας, καταλαμβάνουν σήμερα κυβερνητικές θέσεις και εφαρμόζουν με θρησκευτική ευλάβεια τα μνημόνια. Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, οι άνθρωποι του Κ. Σημίτη απαρτίζουν επί πρωθυπουργίας Σαμαρά μια πανίσχυρη ελίτ, η οποία ελέγχει νευραλγικές θέσεις του κρατικού και τραπεζικού συστήματος της χώρας. Το σύστημα Σημίτη ζει και βασιλεύει.
«Το ανησυχητικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ ΙΙ», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Οι διαφωνίες στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφορούν μια σύγκρουση μεταξύ των οπαδών των «συμμαχιών» και των «γκρουπούσκουλων» καταπώς το θέλει η αρθρογραφία των κυρίαρχων ΜΜΕ; Ή μήπως αφορούν την κριτική που γίνεται ανοικτά από τη βάση του κόμματος σε σχέση με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, λιγότερο διαφανείς από όσο θα ελπίζαμε;
«O Μελισσανίδης χτυπάει το ντέφι και ο Σαμαράς χορεύει στο ρυθμό του», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Μήλο της Έριδος η έκταση των 660 στρεμμάτων της πρώην Βιομηχανικής Ζώνης Δραπετσώνας, οι εγκαταστάσεις και οι χρήσεις γης γύρω από αυτήν. Έχει στηθεί ένα παιχνίδι μεθοδεύσεων και ωμών παρεμβάσεων, με πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα –όπως ο υπουργός ΠΕΚΑ κ. Μανιάτης και ο πρώην περιφερειάρχης κ. Σγουρός–, που στην παρούσα φάση δρουν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ομίλου Aegean, ιδιοκτησίας Δημήτρη Μελισσανίδη. Οι εγκαταστάσεις της ΒΡ στην περιοχή θα γίνουν κέντρο διακίνησης εκατομμυρίων λίτρων λιπαντικών και πετρελαίου, καθώς και επεξεργασίας πετρελαιοειδών αποβλήτων (slops). Για όσους δεν γνωρίζουν, μέσω των slops γίνεται παγκοσμίως συστηματικά και οργανωμένα το λαθρεμπόριο πετρελαίου.
«Ασφαλιστικό: Αποκαθήλωση του κοινωνικού για την επέλαση του ιδιωτικού», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου και του Νίκου Τσακανίκα. Το έργο της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού επαναλαμβάνεται την τελευταία 25ετία με τις ίδιες συνταγές. Παρά τις διαρκείς καταληστεύσεις των ταμείων, την καταβαράθρωση των συντάξεων και τις αλλεπάλληλες περικοπές που ανέτρεψαν την ανταποδοτικότητα του συστήματος, βρισκόμαστε σήμερα εκ νέου στο σημείο μηδέν. Και τα χειρότερα έρχονται…
«Ο τουρισμός θα μας σώσει;», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Σε εργασιακές σχέσεις δουλοπαροικίας με εισαγόμενο ανειδίκευτο προσωπικό χτίζεται το τουριστικό θαύμα που επαινεί ο Αντώνης Σαμαράς.
«Ο Μάκης και η εκτέλεση διά του δημόσιου κιτρινισμού», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι το τελευταίο «θύμα» ενός πολέμου που διεξάγεται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της KΥΠ. Το δούναι και λαβείν της υπηρεσίας με δημοσιογράφους ελέγχεται πλήρως από επιχειρηματία που έχει σχέσεις τόσο με την ομάδα της εθνικοπατριωτικής ΚΥΠ, όσο και με την ομάδα που επηρεάζεται από την αστερόεσσα. Ο στόχος; Όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Το μήνυμα; Όποιος πολιτικός σηκώνει ανάστημα στο κατεστημένο, θα «εκτελείται» διά του δημόσιου… κιτρινισμού της προσωπικής του ζωής.
«Ο οικονομικός πόλεμος της Ουκρανίας», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, ολοκληρωτική υποταγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην ΕΕ, καλπάζων φασισμός, μερικοί αναθεωρητές ιστορικοί, και ένα βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο. Δεν είναι η Ελλάδα, είναι η Ουκρανία. Κοιτάζοντας κανείς πέρα από τη γεωπολιτική ερμηνεία των εξελίξεων, πέρα δηλαδή από την αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη Δύση, θα ανακαλύψει μια χώρα με τρομακτικές ομοιότητες με τη δική μας. Και αν η Ουκρανία βρίσκεται στα πρώτα στάδια ενός γενικευμένου εμφυλίου πολέμου, ίσως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στην Ευρώπη του 21ου αιώνα τα πάντα είναι πλέον δυνατά…
«Πολιτισμός των ιδρυμάτων: η έννοια του συμφέροντος», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και τουΘεόφιλου Τραμπούλη. Πίσω από το λόγο για την ηθική της φιλανθρωπίας, την καινοτομία και την αποτελεσματικότητα του ιδιωτικού έναντι του δημόσιου τομέα ή τις δίκαιες καταγγελίες της ανεπάρκειας και της αδιαφορίας του κράτους, συγκαλύπτεται μια νέα πραγματικότητα στο χώρο του πολιτισμού και συσκοτίζεται η ανάδυση νέων σχέσεων και συμφερόντων.
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Étant Donnés» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Infowar»του Άρη Χατζηστεφάνου, «Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη, «Διερευνητικά» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή
Στο UNFOLLOW 31, διαβάστε ακόμη:
«Ο ανθρωπιστικός μισανθρωπισμός της Ανχέλικα Λίντελ», κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη
«Μουσείο», τη στήλη αυτό το μήνα έχει ο Κώστας Χριστόπουλος
«Διαδήλωση», ποίημα του Δημήτρη Πέτρου
«Τα μάτια μου είναι βάραθρα», διήγημα της Έλενας Μαρούτσου
«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW
και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου